براي استفاده از تلفن‌هاي همگاني انگليسي، يك سكه دوريالي براي مكالمات شهري در محدوده تهران و دو سكه دوريالي براي مكالمات بين‌شهري با قلهك و تجريش لازم بود. احتمالاً از همان زمان بود كه دوزاري تا اين حد در ميان فرهنگ مردم مهم شد و تقريباً امكان نداشت از كنار يك باجه تلفن عمومي رد شوي و كسي نپرسد:«آقا دوزاري داري؟» دوزاري كه همان دوريالي در گويش عامه بود، ارج و قربي بسيار يافت و حتي بعضي حاضر بودند يك تومان بدهند و يك دوريالي بگيرند.

دوريالي آنچنان وارد فرهنگ عمومي شد كه در بخشي از مثل‌هاي روزمره نيز جا گرفت؛ «طرف دوزاريش كجه» يا «دوزاريش نمي‌افته» نمونه‌اي از اين اصطلاحات بودند كه آن روزها زياد به كار مي‌رفتند؛ اما امروز ديگر كمتر شنيده مي‌شوند و شايد نسل حاضر اصلاً متوجه مفهوم آنها نشوند.

به موازات راه افتادن بازار سياه براي دوريالي، مشت زدن به تلفن‌هاي همگاني براي پس دادن دوريالي‌ها هم مد شد. حتي بودند تلفن عمومي‌هايي كه از فرط اصابت ضربه، با يك تلنگر، تعداد زيادي سكه پس مي‌‌دادند!